Η θεματολογία του τραγουδιού ήταν ταμπού για το 1980. Ήταν ταμπού για εκείνη την εποχή. Είχα το ερέθισμα από άνθρωπο που ήξερα και δούλευα μαζί του. Τον Γιώργο Μαρίνο. Ζούσε μία ζωή που ο ίδιος την είχε ομολογήσει. Δεν την έκρυβε.

«Ένα ήταν το μεγάλο λάθος σε ολόκληρη την καριέρα μου», θα πει το 2019 στο ντοκυμανταίρ με θέμα την καριέρα του, ο 88χρονος Clive Davis, ο επικεφαλής του δισκογραφικού κολοσσού της Columbia/CBS, ο μόνος μη μουσικός που έχει ενταχθεί στο Rock ’N’ Roll Hall Of Fame.

Σήμερα έκανα το τελευταίο δίωρο Κοινωνιολογίας… δύο μαθήτριές μου με άντεξαν ως το τέλος (ευχαριστώ Γεωργία και Μαριάνθη!)… Σαν να πέφτει αυλαία σε ένα άδειο θέατρο. Το βιβλίο βγήκε από την τσάντα, μπήκε στο ράφι της βιβλιοθήκης…

Απόρησα για το τι μπορεί να ήταν αυτό το χαρτί. Το διάβασα εκεί, στη μέση της Κηφισίας, και καθώς το φανάρι στη διασταύρωση με Αλεξάνδρας άναψε κόκκινο, έβαλα τα κλάματα. “Πώς θα είναι αυτή η στιγμή;”, σκέφτηκα. Αναψε πράσινο, σκούπισα τα δάκρυα βιαστικά, όπως συνήθιζα να κάνω τον τελευταίο πολύ καιρό, και έβαλα το χαμόγελο πάνω μου σαν ξένο ρούχο…

Βράδυ Τετάρτης. Έχουν περάσει ήδη κάποιες ημέρες και δε λέει να ξεκολλήσει το μυαλό μου από τη σκέψη της. Κλείνω τα μάτια μου και προσπαθώ να με μεταφέρω στα συναισθήματά της. Νομίζω ότι αν καταφέρω να μπω στη θέση της, έστω και για λίγο, θα ανοίξω απότομα τα μάτια μου και δε θα τα ξανακλείσω ποτέ!

Από μικρό παιδί ο Γιαννάκης έβλεπε μέσα στο ίδιο του το σπίτι μια μάνα κουρέλι να πνίγει τις κραυγές τις σε ένα μαντίλι που έχωνε στο στόμα της όταν την βασάνιζε ο άντρας της. Από μικρό παιδί έβλεπε το άγριο ξύλο, τους απανωτούς βιασμούς, τα φριχτά μαρτύρια.

Το φημισμένο τραγούδι του Βασίλη Τσιτσάνη «ακρογιαλιές δειλινά» ηχογραφήθηκε για πρώτη φορά από τη Στέλλα Χασκίλ τον Μάιο του 1948, σε έναν δίσκο shellac των 78 στροφών με την ετικέτα της Columbia (μετέπειτα EMI), με τον αρχικό τίτλο «Μπορεί Να Το ‘Χουν Πλανέψει». Στις αρχές του 1947, ο Βασίλης Τσιτσάνης έγραψε ένα τραγούδι για ένα κορίτσι...

Οι ατάκες του Χάρρυ Κλυνν προσπάθησαν με τον πιο απολαυστικό τρόπο να σατιρίσουν το φαινόμενο του νεοέλληνα, την πολιτική κοινότητα, τον κωμικοτραγικό κόσμο της σύγχρονης κοινωνίας. Ευτυχώς ή δυστυχώς είναι ακόμα διαχρονικές...

Από τη συνέντευξη που έδωσαν ο Πάνος κι ο Χάρης Κατσιμίχας στο περιοδικό ΜΕΤΡΟ τεύχος 16, Φεβρουάριου 1997, αντιγράφω τι λέει ο Χάρης… «Οι Apurimac. Το latin group που όλοι θυμούνται τις Απόκριες όταν θέλουν να κουνήσουν τον κώλο τους. Μετά τους ξεχνάνε. Δεν είναι όμως έτσι. Οι άνθρωποι προέρχονται από μια πανάρχαιη κουλτούρα. Το παγανιστικό παρελθόν της Λατινικής Αμερικής. Έχουνε πίσω τους μια ιστορία.

Είμαι δημοσιογράφος και μητέρα μιας υπέροχης κόρης 5,5 ετών, την οποία μεγαλώνουμε μαζί με τον άντρα μου. Είμαι ολόψυχα αντίθετη με το νομοσχέδιο που αναμορφώνει το οικογενειακό δίκαιο, γνωστό και ως νομοσχέδιο για την εξαναγκαστική συνεπιμέλεια των παιδιών μετά τη λύση του γάμου, και το οποίο πολύ φοβάμαι ότι σε λίγες μέρες θα γίνει νόμος του ελληνικού κράτους.