Μπροστά από τα άλλοτε ανοιχτά πολυκαταστήματα γύρω από την Πλατεία Ομονοίας, ίσως να έχεις προσέξει τους άνδρες που κάποτε στρέψανε το βλέμμα τους προς το μέρος σου, που ίσως σου κλείσανε το μάτι, ίσως σου χαμογέλασαν, που ίσως τους προσπέρασες, αλλά ίσως και να μην τους έχεις δει ποτέ.

Μακάρι να γίνει κάποια στιγμή ο κόσμος τόσο όμορφος που να χρειάζεται να γράφουμε μόνο για αγάπες και λουλούδια. Μέχρι τότε, θα είμαστε ένα κύμα που συνεχώς θα αγριεύει. Το τραγούδι αυτό, είναι μια γρήγορη και βιαστική βόλτα από το 1985 μέχρι το 2020. Φυσικά και τα ονόματα που θα μπορούσαν "να είναι δικά μας", είναι πολύ περισσότερα...

Να μάθεις να φεύγεις. Από την ασφάλεια τρύπιων αγκαλιών. Από χειραψίες που σε στοιχειώνουν. Από την ανάμνηση μιας κάλπικης ευτυχίας. Να φεύγεις -αθόρυβα, σιωπηλά, χωρίς κραυγές, μακρόσυρτους αποχαιρετισμούς. Να μην παίρνεις τίποτα μαζί, ούτε ενθύμια, ούτε ζακέτες για το δρόμο.

Κάτω στον Πειραιά, στα Καμίνια. Όνομα και πράγμα σε ότι αφορά στις δεκαετίες μέχρι το 70. Πολλά τα καμίνια που έψηναν κεραμίδια και τούβλα. Του Ζούλια, του Καλογιού, του Βασάλου κ.α. Φτωχογειτονιά μέσα στη λάσπη και τους χωματόδρομους. Με κάποια σπίτια «μάντρες», πολλά δωμάτια δηλαδή μέσα σε μια μάντρα με κοινή τουαλέτα κ.λ.π. Συνοικία αρχαία βεβαίως, ακουγόταν σαν Τετράκωμο Ηράκλειο.

Ο Τζο Μπάιντεν, πρόεδρος των ΗΠΑ, έχει βιώσει μεγάλες απώλειες στη ζωή του. Αρχικά με τον θάνατο της πρώτης γυναίκας του και της κόρης τους και στη συνέχεια με τον θάνατο του γιου του Μπο, από καρκίνο του εγκεφάλου. Στα απομνημονεύματά του, περιγράφει δραματικά τους τελευταίους μήνες ζωής του γιου του.

Πού πάει ένας άνθρωπος όταν φεύγει από εδώ; Πέθανε σου λένε. Και πότε θα γυρίσει, ρωτάς; Δε θα γυρίσει. Πάει… Κι αυτό το “πάει”, αυτό το τελεσίδικο, το μαύρο του θανάτου, αδυνατείς να το καταλάβεις...

Αγαπητέ μου εγγονέ αν πας σε έναν κινηματογράφο, θα πρέπει να μπεις μέσα μια συγκεκριμένη ώρα, όταν αρχίζει η ταινία, και όταν η προβολή ξεκινά, είναι σαν κάποιος να σε παίρνει από το χέρι και να σου λέει τι συμβαίνει.

Οι διοργανωτές, η ΔΟΕ και η εταιρεία Longines, που είχε αναλάβει τους φωτεινούς πίνακες επιδόσεων των αθλητών, είχαν εκτεθεί. Η τελειότητα δεν είχε υπάρξει ποτέ στο άθλημα και δεν είχε προβλεφθεί στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Μόντρεαλ. Ένα 15χρονο κορίτσι, 149 εκατοστών και 39 κιλών, είχε νικήσει την ανθρώπινη ατελή φύση.

Ήταν 4 Δεκεμβρίου 2009, στις 11.30 μμ, όταν ο μικρός μαθητής ο πηγαίνοντας με φίλους πεζός στο χορό του σχολείου του, χτυπήθηκε και εγκαταλείφθηκε στον δρόμο από ασυνόδευτο οδηγό. Λίγες ημέρες αργότερα στις 9 Δεκεμβρίου, ο Σόλων, που νοσηλευόταν από την πρώτη στιγμή στην εντατική, έχασε τη μάχη με τη ζωή.

«Σήμερα, χτυπήθηκα από την αστυνομία, απλώς και μόνο επειδή χόρευα στο πεζοδρόμιο, όπως ο ελεύθερος πολίτης που νόμιζα ότι ήμουν. Αγαπητοί άνθρωποι, η αλήθεια είναι ... Δεν είμαστε ελεύθεροι πολίτες»