Όταν ο Άλκης Αλκαίος έγραψε το ποίημα Πρωινό Τσιγάρο, ήθελε να το μελοποιήσει ο Μάνος Λοΐζος. Αλλά η μοίρα το ήθελε, ο συνθέτης του να είναι τελικά ο αδικοχαμένος Νότης Μαυρουδής.

Γιατί το τραγούδι λέγεται Bohemian Rhapsody; Γιατί είναι ακριβώς 5 λεπτά και 55 δευτερόλεπτα; Τι αφορά πραγματικά αυτό το τραγούδι; Γιατί κυκλοφόρησε στις 31 Οκτωβρίου η ταινία Queen;

Νύχτωσε. Άρχισε πάλι ψύχρα. Το χαρτόκουτο μούλιασε από τις βροχές. Πρέπει να το αλλάξω. Ίσως ν’ αλλάξω και στέκι. Εδώ κάτω απ’ τη γέφυρα κάνει ρεύμα. Μαζεύτηκαν κι όλα τα λασπόνερα. Βρωμάει μούχλα και σαπίλα.

Αυτό το στυλό δεν είναι δικό μου. Δεν θα μπορούσε να είναι. Βλέπετε την ημερομηνία στο πάνω μέρος της φωτογραφίας; “Σχολικόν Ενθύμιον, Έτος 1966-1967”. Εκείνη την εποχή, για τις περισσότερες οικογένειες και για την δική μου, αυτό το σχετικά απλό, για τα σημερινά δεδομένα στυλό, κόστιζε όσο αξίζει σήμερα μια πένα Montblanc Meisterstuck Classique.

«Φοβόσουν τόσο πολύ. Εγώ σου έλεγα συνέχεια να μην φοβάσαι, ήθελες μόνο να πας στο σπίτι μας, αλλά και πάλι, ήσουν σαν μεγάλη, ήξερες ότι πρέπει… πρέπει να μπεις. Σε είχα αγκαλιά, σε πείραζα, καθόμασταν στο δωμάτιο που σου έδωσαν και βλέπαμε από έξω τις όμορφες πορτοκαλιές, σου άρεσαν πάρα πολύ.

Την Κυριακή 7 Δεκεμβρίου του 2008, το απόγευμα, ώρες μετά την δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, ο Κώστας Τσιρώνης είναι στην Λεωφόρο Αλεξάνδρας και καλύπτει τις κινητοποιήσεις για τον Ελεύθερο Τύπο.

Για να μπορέσεις να πεις πως έφτασες στο τέρμα, πως είδες όσα ήθελες και έχεις πια χορτάσει, πρέπει να ξυπνήσεις ένα πρωί και να αναρωτηθείς αν αντέχεις να υπομείνεις την ημέρα που ξεκινάει.

Κι ο κόσμος είναι τόσο απειλητικός όσο φοβόσουν, είτε έχουν αγριέψει τα πράγματα είτε έχω μεγαλώσει πολύ για να τα ανέχομαι και να τα αντέχω είτε απλώς μοιραζόμαστε τα ίδια τραύματα, τρέχει το ίδιο αίμα από διαφορετικές πληγές.

Ξαναδιαβάζω την Αμοργό και δεν ξέρω για ποιο λόγο αισθάνομαι την ανάγκη, την βαθιά ανάγκη, να σας μιλήσω για την αγωνία που είχα την εποχή που έλαβα το ποίημα μαζί με μια επιστολή σας.

Συχνά οι άνθρωποι γίνονται σκληροί χωρίς τη θέλησή τους. Θυμάμαι, στην εξορία, κάτι κακόμοιρα δεκαεννιάχρονα φανταράκια που τα υποχρέωναν να με χτυπάνε. Δεν μπορούσαν να το κάνουν, έβαζαν τα κλάματα και με παρακαλούσαν να προσποιούμαι ότι φωνάζω από πόνο, γιατί διαφορετικά θα τις έτρωγαν εκείνα.